- Może połączenie tych dwóch kolorów bardziej przypadłoby wszystkim do gustu -

- Nie wiedziałam, że jesteś w Londynie, wuju - wykrztusiła.
- Jestem zmęczony - mruknął. - Nie mam siły gadać.
panny Gallant i uniósł brew. Zanim guwernantka odwróciła wzrok, po jej ustach przemknął
- Mam dla pani złą wiadomość.
Santosem.
- Rozumiem - powiedział, nachylając czoło do jej czoła. - Mnie też zraniła, zawiodła podobnie jak ciebie. Jej możesz nie ufać, ale zaufaj mnie. Nie obchodzi mnie Gloria St. Geimaine. To, co nas łączyło, było jednym wielkim kłamstwem. Błędem. Pomyliłem się i srogo za to zapłaciłem.
- Ma jakiś rozkład dnia?
denerwuje konieczność przychodzenia do twojego domu za każdym razem, kiedy muszę
- Może. Ale dziewczyna, o której mówisz, to nie ja. Nie obchodzi mnie, co posiadają moi rodzice. Mam ich gdzieś. - Wyciągnęła do niego dłoń. - Ja to nie oni. Czy chciałbyś, żeby o tobie ktoś myślał tylko na podstawie tego, kim są twoi
- Nie, ją też skreśl, do diaska!
- Nie mam serca. Proszę mówić.
Santos ze śmiechem uniósł puste dłonie.
Nie obchodziło go to. Ciągle jej pragnął. Jednak już sięgała po telefon, po drodze zbierając bieliznę i sukienkę. Wiedziała, że nie spuszczał zachwyconego wzroku z jej nagiego ciała. Uśmiechnęła się, co go tylko bardziej podnieciło, a potem znikła w łazience.
i nie rozpaczaj. W zielonym bardzo ci do twarzy...

omywającej jej twarz, szyję, piersi.

- Nie, o wpół do czwartej.
- Tak, jedźmy! - krzyknęła. - Chcę kupić sobie nowe farby, może też zwiedzimy jakąś galerię.
drugie. Po chwili na górze zamknęły się drzwi i w domu ponownie
- To wcale nie wygląda tak wesoło - zwierzyła się Arabella, podskakując lekko, aż zatrzęsły się liście. - Mówię ci. Di, w zeszłym tygodniu przeżyłam prawdziwą katastrofę. Obiecaj, że nie będziesz zgorszona.
- Umarł ponad rok temu, a wdowa po nim przepro¬wadziła się.
się pospieszyć, bo inaczej się spóźnimy! - Spojrzała
licja, by poinformować nas o tym, co się stało. Zapomniałem
Jeżeli już musiał w ten sposób śnić, dlaczego nie o kimś
- W tym wypadku zaproszeni goście stanowią część rodziny,
- Dobry Boże, Arabella! - krzyknęła Clemency, gdy przeczytała wiadomość. - Oczywiście, Dawlish, poproś na górę lady Arabellę.
- O co chodzi?
Clemency, niepewna, jak przyjąć te słowa, spojrzała na niego niezdecydowanie. Jednak, ku jej uldze, uśmiechał się.
Tego wieczora było już za późno na spotkanie z bratankiem i łady Helena z ulgą udała się na spoczynek.